Марги шеър

«Падарам шоир буд»,
Шоири кишвари ғам,
Шоири кишвари худ …
Ва ғуруре будаш,
Ҳамчу куҳи ватанаш
Ва дами шодиҳо,
Гаҳ ба тайёраи ишқ 
Ошиқонро ба тамошо мебурд…
Ва ду-се сол зи Донишкадаи Ишқ
сабақ ҳам бигрифт.
То ба рӯзе, ки бирафт 
бандагӣ пеша намуд,
Бандаи соғар буд.
Соғаре буд, ки дар он «акси рухи ёр»-аш дид,
Мо ҳама бехабар аз «шурби мудом»-аш будем.
Бехабар ҷангу ҷидолаш карда
Ва бигуфтем:
Дигар бода нанӯшӣ, 
нашавӣ масти ҷунун,
Ки ҳама мардуми дун,
Як сабад ханда бароят дорад…
Ҳолиё дар дили мо,
хона-хона алам аст, 
Бонги афсӯс дигар беохир,
Ки дигар суде нест!!!
Ӯ дигар нест 
миёни ману мо,
Ӯ шаҳиде шоир,
Ӯ шаҳиде дар шеър,
Ӯ шаҳиде дар ишқ…
Ва агар он ки ба ӯ дошт
даме ҳамнафасӣ,
Мебидонад, ки самимиву
заминӣ ҳам буд…
Ва пасин рӯз 
адӯ тири ғазабро ба сари ӯ мезад*,
Бегумон ханда ба дил дошту 
шодӣ мекард…
Ин аён аст барои ҳама кас,
Ки набудаш ба касе буғзу ҳасад…
Ва табассум дар лаб,
Рафт аз олами фонӣ
ба само…
Ва ҳанўз, 
Зи ғами маргашу
шеъраш, ки буд 
оғӯштаи анвори кӯҳистони азиз! 
Нола дорад куҳсор…
Тифли Андӯҳ таваллуд шудаву
хоҳад мурд.
Алам аз ҳар тарафе
забти дили мо дорад…
Кулбае сохтам аз оҳ дигар,
Оҳ, бе ту дигарам нест
тавоне, дигар,
Ки мубориз бишавам, 
лашкари ғамро шиканам,
Бар сари он ки туро кушт, 
ҷарасҳо бизанам…
Бешаке, наздик аст,
Ки маро марги ту
мемиронад
Ва маро марги ту 
мегӯронад…